Сураи Моида

تفسير سوراي مويدا

Сураи «Моида»

Сураи “Моида” дар Мадина нозил шуда, аз 120 оят иборат аст.

Сураи «Моида» чун сураҳои «Бақара», «Нисо» ва «Анфол» яке аз дарозтарин сураҳои Қуръон буда, тавре дар фавқ ишора шуд, дар Мадина нозил шудааст.

Сураи «Моида» ҷанбаҳои шаръӣ, аз он ҷумла ақида ва қиссаҳои аҳли китобро низ дар бар дорад. Куртубӣ (соҳиби тафсир) бо ривояти Абӯмайсарата гуфтааст, ки сураи «Моида» охирин сураи нозилшудаи Қуръон аст, ки дар он ягон ояти мансух набуда, 18 аҳкоми фарзӣ дар он баёни худро ёфтааст. Маънои «Моида» дастурхон аст, ки дар ояти 114-ум зикр мешавад ва номи сура аз он гирифта шудааст.

Сабаби «Моида» ном мондани ин сура дар он аст, ки ҳамсафарони Исо (а), ки онҳоро (ҳаввориюн) мегӯянд, ба Исо (а) гуфтанд, ки мо орзу дорем, то як дастурхони густурдаи пур аз нозу неъмат аз осмон фуруд ояд ва он барои мо башорате бошад ва ҳам мо аз он таъмоҳо тановул карда бошем.

Агарчи ин таклиф на он қадар ба маврид буд, локин Аллоҳтаъоло барои тарафдории пайғамбари Худ, яъне то пайғамбарии Исо (а) байни онҳо бори дигар тасдиқи худро ёбад, бо дуъои ӯ (а) он дастурхонро назди онҳо фуруд овард.